انس بن مالك گويد يكي از كنيزان امام حسن علیه السلام شاخه‌ي گلي را به آن حضرت اهدا كرد. امام آن گل را گرفت و به او فرمود: تو را در راه خدا آزاد كردم. من به حضرت گفتم: اي پسر رسول خدا! آيا به راستي به خاطر اهداي يك شاخه گل ناچيز، او را آزاد كرديد؟ امام علیه السلام فرمود : كَمالُ الْجُودِ بَذلُ الْمَوْجودِ: نهايت بخشش آن است كه تمام هستي خود را ببخشي. و آن كنيز از مال دنيا جز آن شاخه‌ي گل را نداشت. خداوند در قرآنش فرموده « واذا حییتم بتحیة فحیوا باحسن منها او ردوها : هر گاه كسي به شما تحييت گويد او را همان گونه و بلكه بهتر پاسخ دهيد.» پاسخ ِ بهتر ِ بخشش ِ او ، همان آزاد كردنش بود
مناقب آل ابيطالب، ابن شهر آشوب
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر