حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها همواره امام حسن علیه السلام را كه بيش از هفت سال نداشت به مسجد مي فرستاد تـا آن چه را كه رسول خدا صلی الله علیه و آله در ميان مسلمين مطرح مي كند به خاطر بسپرد و شنيده هاي خود را براي مادر بازگو كند
امام حسن علیه السلام نيز با كمال نظم و به صورتي شيوا و شيرين گفته هاي جدش را در خانه
. براي مادرش بيان مي كرد
در آن روزها ، هر گاه امير مؤمنان علیه السلام به منزل مي آمد با كمال تعجب مي ديد كه
. حضرت زهرا سلام الله علیها از آيات تـازه‌ي قرآن و روايات رسول خدا آگاه است
پس از او پرسيد : اين علوم و معارف را چگونه به دست آوردي؟
:حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود
« هر روز فرزندم حسن مرا از آيات و روايات تـازه آگاه مي كند »
در يكي از روز ها امير مؤمنان علیه السلام در منزل مخفي شد تـا سخن گفتن كودك خود را ملاحظه فرمايد. پس امام حسن علیه السلام طبق معمول وارد خانه شد تـا آن چه از پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله در ضمن سخنراني شنيده بود ، براي مادر بيان نمايد. ولي اين بار
. به خلاف هميشه هنگام تكلم دچار لكنت شد و كلمات را به زحمت ادا كرد
فاطمه سلام الله علیها متعجب شد و فرمود : پسرم چرا امروز در سخن گفتن ناتوان شده اي؟
« امام مجتبي علیه السلام فرمود : « يا اُمّاه! قَلَّ بّياني و كَلَّ لِساني،لَعَلَّ سَيِّداً يّرْعاني
مادر جان! تعجب نكن . چرا كه گويا شخص بزرگي سخنانم را مي شنود ، از اين رو زبانم
. لكنت گرفته و بيانم از فصاحت افتـاده است
در اين حال امير مؤمنان علي علیه السلام از پشت پرده بيرون آمد و فرزندش را
.در آغوش گرفته و بوسيد
--------------------------------------------
:انس بن مالك گويد
يكي از كنيزان امام حسن علیه السلام شاخه‌ي گلي را به آن حضرت اهدا كرد. امام
« آن گل را گرفت و به او فرمود:« تو را در راه خدا آزاد كردم
من به حضرت گفتم:« اي پسر رسول خدا! آيا به راستي به خاطر اهداي يك شاخه
« گل ناچيز ، او را آزاد كرديد؟
« امام علیه السلام فرمود : « كَمالُ الْجُودِ بَذلُ الْمَوْجودِ
“نهايت بخشش آن است كه تمام هستي خود را ببخشي”
.و آن كنيز از مال دنيا جز آن شاخه‌ي گل را نداشت
(خداوند در قرآنش فرموده « واذا حییتم بتحیة فحیوا باحسن منها او ردوها »(سوره نسا؛آيه86
“هر گاه كسي به شما تحييت گويد او را همان گونه و بلكه بهتر پاسخ دهيد”
.پاسخ ِ بهتر ِ بخشش ِ او ، همان آزاد كردنش بود
مناقب آل ابيطالب،ابن شهر آشوب،ج4،ص18
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر